Donderdagmiddag, de zonnestralen op de lichtste dag van het jaar vallen op je gezicht. De oogleden strekken zich en aanschouwen het daglicht, terwijl de eigenaar zijn terras nog de restanten van een wilde avond bij elkaar struint. Lang onderuit gezakt, zit jij op een stoel, die niet veel lijkt op de stoelen om je heen. Vaag herinner je jouw trofee van de sleurtocht met het nog niet helder einde. De geur van je ouwe stadsie herken je uit duizenden, Utrechters zijn en blijven we altijd in hart en nieren. Zeker het laatste, de kater begint flink in omvang toe te nemen. Het tikkende gevoel van geworpen kubb-stokken tegen je koninklijke hoofd tot gevolg. Strak in het pak met je Osiris-shirt, onder de biervlekken, van het vele proosten nog zichtbaar.
Poef…, ’t was een mooie avond geweest, toastend op het nieuwe levensjaar van de U.T.V., het weerzien van vele oude vrienden en de vele ontmoetingen met dispuut-loze, waarbij het mouwnummer van ons shirt uitgelegd moest worden. Het blijft in deze tijden toch vreemd om je historie uit te leggen met een metgezel die ISIS heet, dat je in zeven stukken bent gesneden en in de woestijn verspreidt bent door je broer.
Bij het fotomoment op de avond, is te zien dat Osiris met haar grote getale nog steeds als één geheel terugkeert en dat hetgeen wat ooit startte op de Histos-boot aan de Vondellaan, nooit is verwaterd. Galmend door de zaal, klonk de eenvoudige, krachtige leuze; “Osiris, Osiris, als er maar lekker bier is!”. De avond was lang, te lang om de laatste trein te pakken, volgens de uitsmijters te lang om je zonder studentenpas niet meer binnen te laten en lang genoeg om te eindigen in foute pogingen om aantrekkelijk te zijn. Na het consumeren van de maandelijkse hoeveelheid knoflook, is het lichtje gedoofd.
Om je heen zoekend naar een goed ontbijt, zie je op je borst met veel plezier je persoonlijke dop om je nek hangen. Dit zwaarbevochten icoon, welke tijdens het Zeilweekend uitgereikt wordt, mag niet ontbreken bij een diehard Osiris. Niet heugend dat je vorige avond een dopje heb gehad, zie je dat er nog een klein bodempje in zit. Als goede start van de dag worden de restanten achterover geslagen en sta je op in de late naherfst van jouw studententijd, terugkijkend op het mooie U.T.V.-leven wat nog steeds doordendert.
Met het eerste been weer gezet in je burgerleven, is de behoefte aan de volgende Osiris-maandborrel weer groot. Bij het station al wachtend op de trein, weer dagdromend naar het mooie aankomende lustrum van Osiris 2019, vier dagen knallen op een exotische locatie met overvloed van gezellige Osiri, eten en drank, waarbij het 25-jarige bestaan van het mooiste, oudste actieve dispuut van de U.T.V. met veel nieuwe generaties weer samen gaan vieren.
Daar sta je met de gedachte “Osiris is het einde, erbij komen het begin”.